In dit vak word je op geregelde tijdstippen van je sokken geblazen door weer eens een jou onbekende artiest, die je vanaf de eerste noten van een plaat zodanig hard wet te raken, dat je dagen of zelfs weken naéén naar die nieuwe muziek teruggrijpt. Mij overkwam het nog maar eens met deze Resonant Rogues, een band uit North Carolina, die geconcentreerd is rond het duo Sparrow en Keith J. Smith.
Sparrow -welke haar echte naam is, kom je niet te weten, is een multidisciplinaire artieste, die thuis is in zowel de muziek, circus en (buik)dans. Daarnaast houdt ze het ook niet bij één band, want ze zit ook bij jazzband Sparrow and her Wingmen, bij Balkan band Black Sea Beat Society en treedt solo op met liedjes uit verschillende stijlrichtingen.

Keith J. Smith speelde drums in een punkband, trok op z’n achttiende de deur van z’n ouderlijk huis achter zich dicht en ging op straat muziek maken, de hobo’s van vorige eeuw achterna. Nadat hij in Seattle de demo’s voor een soloplaat had opgenomen, liet hij ook dat project vallen en treinde naar Asheville, North Carolina, waar hij al snel met Sparrow in contact kwam. De vonk sloeg over en zo’n zes jaar geleden besliste het stel dat ze samen een band zouden oprichten. Dat werd dus deze Resonant Rogues en samen begonnen zij aan een onophoudelijke wereldtournee, die hen deze zomer ook naar de UK brengt en die hun jaarprogramma zal aanvullen, dat hen ook naar Australië en Alaske zal voeren.

Deze “Autumn of The World” is de derde plaat van het gezelschap dat, net zoals ze dat doen voor hun tournees, ook voor deze een beroep doet op een aantal losvaste muzikanten. Zo is er Kirsten Harris op fiddle, die de Appalachen binnenbrengt in het repertoire. De swing Manouche en Balkan-stijlen kolfjes naar de hand zijn van de andere violiste, Daisy Castro. Op bas is er Eric Heveron-Smith van Postmodern Jukebox en op drums is er steevast Mattick Frick. Van bij The Deslondes komt John James Tourville pedal steelklanken toevoegen, telkens wanneer de meer country-getinte nummers daarom vragen en van bij Pitbull kwam Ben Hovey langs met zijn trompet. Voor de harmonieën in de zangpartijen zorgen Melissa Heyman, die ook cello speelt, en Cynthia McDermott. Voor de volledigheid vermeld ik nog dat Sparrow, naast de zang, ook accordeon en de banjo voor haar rekening neemt, terwijl Keith het bij zang en gitaar houdt.

Veel snarenwerk dus, plus een accordeon…dat levert een bijzonder gevarieerd pakket aan rootsy muziekjes op en een plaat die, geheel toepasselijk, de luisteraar wil aanzetten tot dankbaarheid om wat er in deze onzekere tijden, toch nog allemaal voor fraais te beleven is op deze wereld, die niet zijn fraaiste seizoen blijkt te beleven. De dertien songs bieden een waarlijk breed palet aan klanken, gaande van de straten van New Orleans (“Dueling with the Demons”) tot de Appalachen (“Autumn of The World”…), van de straten en cafés van Parijs (“Tramp”) tot feestpleinen in de Balkan (“Zeus Faber”) en een hele scala aan bezongen thema’s, gaande van vrienden, die het moeilijk hebben en hoe je die graag moet blijven zien, tot de groeiende ongelijkheid op deze wereld. Als je dat allemaal bij elkaar optelt, krijg je een werkelijk pareltje van een plaat, die je keer op keer draait en die je ook na dertig keer nog niet tegensteekt.

Ik kijk echt uit naar het moment dat iemand deze bende eens uitnodigt naar de Lage Landen, want ook de filmpjes, die het WWWeb in petto heeft, zien er bijzonder veelbelovend uit… Tot één of andere promotor dit leest en het gezelschap boekt, stel ik me graag tevreden met deze geweldige plaat!

(Dani Heyvaert)